Spacerowałam z Miłką. Poranne promienie oświetlały moją twarz. Spojrzałam na mijającego mnie mężczyznę, na fajkę, którą trzymał w ręce, na jego mechaniczny wzrok. Minął mnie, a ja przeniosłam się w czasie.
Autor: NOMATKA
Nomadzi, cyganie… a Ty jak nas nazwiesz?
Krążymy po orbicie relacji. Zaglądamy w zakamarki spotkań.
Odpowiadamy na te same pytania.
Tak się tworzą początki.
Teneryfa to nie żadna oaza.
Wulkaniczność. Bezmiar wody.
Do Teneryfy dobiłam (dosłownie!) ponad 10 lat temu. Jako młoda dziewczyna. Miałam fryzurę „na chłopaka” i tak też wyglądałam, jak chłopak. Czytaj dalej Teneryfa to nie żadna oaza.
Kim jestem (dzisiaj)?
Jestem. Jestem. Jestem. Znowu jestem. Czuję jak wracam w Twoich ciepłych myślach i moich radosnych obserwacjach świata.
Kim jestem dzisiaj? Właśnie jestem dzisiaj!
To nie jest koniec (That’s not the end).
Nastał czas zmian. Czytaj dalej To nie jest koniec (That’s not the end).
Sekretne życie drzew, duchowe życie zwierząt
Sekretne życie drzew to skarbnica informacji nie tylko dotyczących samych drzew, ale całej roślinnej społeczności.
Wiecie, że drzewa mają nawet swój internet?
Tzw. Wood wide web.
Utracone plemię
TELEGRAM:
Pojechałam na festiwal. STOP. Do Sokołowska. STOP. Robić performance. STOP. Na festiwalu. STOP. Było nadęcie. STOP.
I nikt i nic nie jest w stanie tego zmienić.
Wyjeżdżam dziś, wśród piorunów, grzmotów i wichur.
Taksówka jedzie po mokrym bruku, rozchlapując kałuże na szybach, policzek zimny od szkła, oczy mokre od łez. Feria barw. Szampana wypiłam sama. Nie przyszedł. Bo nie miał.
„Nie wolno Tobie”?
Zastanawiam się, co bym odpowiedziała, gdyby ktoś zapytał mnie kiedyś co oznacza dla mnie sformułowanie „nie wolno Tobie”.
Puszczam wodze wyobraźni i we mgle wspomnień odgrzebuję plastikową łopatką załączoną w zestawie z foremkami i grabkami mokry piasek, z którego na pewno zrobiłam niejedną babkę.
Co to?
Otwieram oczy i widzę przed sobą dwie zdecydowanie obudzone intensywnie niebieskie tęczówki wpatrzone we mnie, które uradowane podłapują mój wzrok i w powietrze wystrzeliwuje rączka z wyciągniętym palcem a z małych malinowych ust wystrzeliwuje pytanie: co to?
Rozglądam się. A! To akurat jest ponczo z Meksy…
– A co to?
Hmmm… Muszę popracować nad czasem reakcji. Zwłaszcza rano.
(…)
Przyjechaliśmy. W maju. Miesiącu burz i bzów.